muvazenesiz zamanlar.

ufuk çizgisinin, güneşli sabahın göğünden bi toncuk koyu renk deniziyle buluştuğunu gören o dairenin penceresinden izliyorum payıma düşen dünyayı. tül perdeleri sonuna kadar çekiyorum ki güneş duvarlara ışınımlarıyla enerjisini yükleyebilsin. erkemiz merkezkaç kuvvetinin etkisinden sıyrılıp ruhumuza ulaşabilsin. ulaşabilirse... perçemleri renkli tokayla tutturulmuş perdelerle, çocukken çizdiğim evin pencere görüntüsünü yakalamaya çalışıyorum... olduğu kadar. 

çıplak ayakla yürüyebiliyorum bu evde. önce soğuk suyla yıkıyorum vücudumu. sonra bardağın üstünde suya karşıt sıcak havanın bıraktığı damlacıklar oluşuyor. ben de seni beklerken dans etmeye başlıyorum. evet, utanmadan dans ediyorum. pencerenin önüne geçip takım yıldızlarına erişmek isteyen bazı beceriksiz yoga hareketlerinde muvazenemi kaybedip avizenin modernizm akımındaki abes yerlerini ve benim de bu konudaki yerimi sorguluyorum. yer soğuk. hoşuma gidiyor. tam o sırada kettledaki su fokurdamaya başlıyor. doksan santigratlardan şut çekip colombial hazlardan bardağıma akıyor. aslında mevsim sıcak. soğuk brewlardan düşen buzlara müstahak günlerin içindeyiz fakat sandığımızda sadece üçüncü sınıf hazır kahveler ve tadını beğenmediğimiz bir arpa boyu yol alamamış köpükler var. ama sonuçta buz gibi, bardağın buzlu tarafına odaklanan polinomlarda polyanna denklemi. sabah uyanıp günü ıskaya almak istemediğim bu günün dokuz saatinde, şarkı çalmaya başlıyor. beatles, liverpool ülkü ocaklarından ikimize sesleniyor, "ooh darliiing."  soğuk duşlardan çıkıp kahvemi içtiğimde ve sonrasında çift kişilik dansların gülüşleriyle koltuğa düştüğümüzde gün başlıyor. sokaklardaki kaldırımlarda sekerek devam ediyor. 

aylar geçiyor. 

şimdi ise "overlok makinesi ayağınıza geldi." diye devam eden anonsu yapan arabanın sokağımdan geçişine balkondan şahit oluyorum ve gülüyorum. kim ki duk. seni çılgın.