evren pulu.

sen buradan gidince, gökyüzüyle konuştum bi süre. salda'daki beyaz taşlar da şahit buna ve eylül 2019'un 30 gecesini örten yıldız takımları. sen gittikten yaklaşık iki yıl sonra bulutlara yakın bir eve taşındım. bunları yazarken görebiliyorum bi takım yıldızları ve gece bulutlarını. freddie'den sonra, tanıdığım hiçbir insanı bu sebep yüzünden kaybetmedim. seni de kaybetmedim. kırmızı bisikletinle çıktığın yol, seni sonsuz huzurla buluşturdu. beni duyduğuna inanmak istedim. cennetin basit mutluluğuna ve aşkın varlığına da inanmak istedim. neye inanırsam var çünkü. buna ihtiyaç var. 

ekim'de haldun taner'in önünde buluşacaktık. sen oyununu sahneleyecektin. ben seni izleyecektim. sonra sarılacaktık. belki ağlayacaktık biraz. ben, sevmezdim ağlamayı ama olmadık zamanlarda engel de olmazdım titreyen damlalara. yaşanmışlıktan, toyluktan, hissetmeye açlıktan, yağmura olan inancımızdan, umutlarımızdan. olmadı. sen gittin, ben gelmedim. 

dünyada şaşırtıcı şeyler oldu. burada olsaydın inanamazdın belki çünkü ben bi süre inanamadım. aslında insanlık tarihinde olağan şeyler... ama nesil olarak new age fanzinlerini okumaktan öteye gidemedik. başımıza gerçekten bir şeyler gelince, şaşırıp kaldık. kayıplar oldu. pembe şapkayı bana bırakıp gidenler.

bende değişenler oldu. daha az üzüldüm, daha net gördüm. daha az sarhoş oldum, daha çok yürüdüm. ama bazı şeyler aynı. yıllar geçtikçe, anılar şimdiki kadar net olmayacak belki ama hisler aynı kalacak.

...

sonra diyorum, bırakayım yaprakları ve güneşin ağaçlar arasından yanağımı okşayışını. bir çocuk gülüşünde anlık anlam arayışı. 

var olmanın değil, insan olabilmenin ağırlığını ve hafifliğini dengeleyebilecek mi. bilmiyor. bu gece bilmiyor.