hayatımı yazıyorum

yeniden yinelik.  öyle ki baş ağrım tutuyor, kendime tahammül edemiyorum. bugünleri ilerde anımsayıp sıkıştığım alanda ne kadar sıkıştığıma hayretler ederim ve yinelenmelerden uzakta şükrederim umarım. buraya çok şey yazılır ama gerek yok. kendime notlarım var ama beyin duvarım post itlerle dolu. yorgunum. normal bi gün geçirmek için çok çaba sarf edenler var aramızda ve fırlatılmış hissediyorlar bu kalabalığın ortasına. gün ışığı sevgisi ve böcekler. mızmızlanmak değil de severek yorulmak istiyorlar. 

okumaktan zevk aldığım birkaç blog yazarı var burada. onlar kendilerini biliyorlar ya da bilmeyenler de vardır. aslında takip ettiğim -eğer gözümden kaçmadıysa- tüm blogları okumak hoş ama birkaçı daha çok.  mamafih sessizleşen biriyim. mizacım böyle. izleyip zihnimde yorumlamak zamanlarım gelmiş. zihnim de bana ağır gelmiş.  baharla birlikte çok güzel çiçekler belirdi bu yakada. fransız kızların beyaz tenli ince boyunlarına bakınca yudumladıkları suyun süzüldüğünü görürmüşsünüz ya hani (biraz korkunç bi betimlemeymiş bu...), ben de buradaki beyaz çiçeklerin yapraklarına baktığımda gün ışığının doğaya nasıl iyi geldiğini görebiliyorum. güneş ışığı beyaz yaprakların içinden geçip yüzümü aydınlatıyor. "nasıl böyle harika açabiliyor bunlar. kupkuru dallardan nasıl peydah olabiliyorlar. " diye yolun ortasında durup hayretlere gark oluyorum. bunlar benim için güzel şeyler. netekim, bundan aylar öncesinde karar kılmışım blogumun temasını gogh'un çiçeklenen badem ağaçlarından es...