napim.
aklıma çeki düzen vermem gerektiği fikri bile beni irrite ediyor. neden buna gerek duyuyorum, bilmiyorum. o kadar sıkıyor ki beni bir şeyler olma, yapma zorunluluğu... yani zaten ben de istiyorum bir şeyler olsun, normalleşeyim, hayatın olağan akışına uygun birey olayım. şımarıklık gibi bir şey değil bu, belki de öyle, neden gelişine yaşama yetim yok ve bunu "yetim yok." diye algılıyorum. neye el atsam kurutuyorum sanki. sonra bunun da bakış açımla ilgili olduğunu düşünüyorum çünkü başkalarının hayatında olsa şükür sebebi olabilir kuruttuğumu sandığım şeyler. böööyle odun ateşinde değil de, çakmağın cılız ve yakıt kokan ateşinde kızartılmaya çalışılan marshmallow gibiyim. yarısı yanmış, yarısı ısınmamış bi garip tadı olan maşmelo. bak bunun kodlanmış bitakım şeylerden ötürü olduğunu da düşündüm çok. farkındalığım var yani. yürü ya kulum diyor sanki de ben bi durayım şurda diyorum. dehbli beyin, mükemmeliyetçi ertelemesi. aman ya kim uğraşçak. gerçekten böyle mi. bence değil. ...