mobilize karamsar.
kalem ve defter olunca daha iyi yazdığımı düşünüyorum ama blog, ulaşılmaz olmamı sağlıyor. daha kontrollü hissediyorum. bazen yazdıklarımı tanıdıklarımın okumasını istemiyorum ve bazen kendim bile okumak istemiyorum yazdıklarımı. çok defterim var yazdığım. kim okuyacak ki onları. çöp. tanımadığım biri bulsun ve bir takım izler bırakayım en azından var olduğuma dair diye sahafın önüne mi bırakayım, cami avlusuna bırakılan bebekler gibi. kabul etmek lazım kimse anlamayacak ve bu beklentiye girmediğinde daha kolay. “ Sana ne söyleyeceğimi bilmiyorum. Hayatımda ilk kez mutluyum ve bunun için kendimi kötü hissetmeyeceğim. Ne kadar acınası halde olduğunu fark etmek uzun bir zaman alıyor, öyle kalmak gerekmediğini fark etmekse daha uzun. Ancak her şeyden vazgeçtiğinde mutlu olmanın bir yolunu bulabiliyorsun .” bu akşam, terasta otururken m. ile düşüşümün sebebini sorguladım sessizce. o an çok netti ama şimdi flulaştı. yani sebepler kayboldu zihnimde. yazmak bu yüzden güzel. andaki ...