mobilize karamsar.

 kalem ve defter olunca daha iyi yazdığımı düşünüyorum ama blog, ulaşılmaz olmamı sağlıyor. daha kontrollü hissediyorum. bazen yazdıklarımı tanıdıklarımın okumasını istemiyorum ve bazen kendim bile okumak istemiyorum yazdıklarımı. çok defterim var yazdığım. kim okuyacak ki onları. çöp. tanımadığım biri bulsun ve bir takım izler bırakayım en azından var olduğuma dair diye sahafın önüne mi bırakayım, cami avlusuna bırakılan bebekler gibi. kabul etmek lazım kimse anlamayacak ve bu beklentiye girmediğinde daha kolay. 

“Sana ne söyleyeceğimi bilmiyorum. Hayatımda ilk kez mutluyum ve bunun için kendimi kötü hissetmeyeceğim. Ne kadar acınası halde olduğunu fark etmek uzun bir zaman alıyor, öyle kalmak gerekmediğini fark etmekse daha uzun. Ancak her şeyden vazgeçtiğinde mutlu olmanın bir yolunu bulabiliyorsun.”

bu akşam, terasta otururken m. ile düşüşümün sebebini sorguladım sessizce. o an çok netti ama şimdi flulaştı. yani sebepler kayboldu zihnimde. yazmak bu yüzden güzel. andaki hengameden sıyrılıp sakince izleyebiliyorsun kendini ve akışı. tabii popoma yediğim boniki iğneleri işe yaradıysa. onun bile devamını getiremedim biliyor musun. neyse. 

“Rehabilitasyonun benim için yeni bir başlangıç olması gerekiyordu. Ne kadar çok yeni başlangıç yaparsam yapayim, sonu hep aynı bitiyor.”

ben bir düşüş yaşadım, geçmişe aşina. bu defa daha farklıydı çünkü her şey farklı, akıyor. aynı nehir biliyorsun. ama aynı nehir ve dünya yuvarlak. bu düşüşün sebebi, ayak uyduramamanın verdiği rahatsızlık. sonrası aynı. bocek gibi susturamıyorum beynimi. kısır döngüye girdiğimi fark ettim. bir rahatsızlık hissediyorum ve bu hissi azaltmak için o yola başvuruyorum. o yol da bayır aşşağı. ve evet, düştüm. zaman geçiyor, yoruluyorum artık. geç kalıyorum. bu daha da endişelendiriyor beni ve endişe beni kurtarmıyor. asma salkımların altında fark ettim. sonra unuttum. bir labirent içinde, yapmam gereken sadece yapmak. 

"bir sızıntıyla doğdum, her şey oradan akıp gidiyor."