hayatımı yazıyorum

 ben ben olmasaydı daha mı iyi olurdu bu kadar dramatik olmazdı belki şükür halimize ama olmak çok koyuyor be. yoruyor kendi yapamamak da yoruyor yapmak için uğraşmamak da yalnız hissetmek de sapsız bir üzüm tanesi çürük belki bu yüzden gereksiz çıkışlara bu kadar göz yaşı dökmek ve kader sarmalını kabul edip gerilemek ve baş ağrısı benzer yirmi yıllık bir ağıt gibi belki otuz düştüğü yerden çıkmamak için direnmek dirayetli ol dik dur sen teksin utanma sıkılma dik dur ve olduğu kadar niye bu kadar tepkisel korkuyor ezilmekten ve utanıyor işin içinden çıkamıyor kabul etmek de zor etmemek de niye geldi dünyaya vay vay. 

 bazen, son günlerimde çoğunlukla bu evden gitmek istiyorum. gideceğim yerde de benzer taşkınlıklarım olacaktır illa ki çünkü benden bir parça bunlar, kabullendim. ne var ki son günlerimde bu ev, tüm hatalarımı, bencilliklerimi, aslında çocuk saflığımın yalnız ve suçlu bırakılmışlığını ve ebeveynine kendini yakmışlığını hatırlatıyor bana. üzerime yıkılıyor ve ben bir şey yapamadan yaşamaya devam ediyorum. her geçen saati adeta yaşam çeperime saplıyorum bıçak gibi. neyse ki alışkınım. belki de bu yükleri bilerek ve isteyerek yüklendim. sizin hayal dünyanızla uğraşmak için çok yaşlıyım. geleceğe umutla bakma gafletine düştüğüm her dakikanın bedelini ödettim kendime. var oluşumla. şimdi ise emekliyorum. tüm nefretimi kusup kendimi kucaklayacağım ve kasıklarımı gevşetip omzuma bir öpücük konduracağım.   "fareler üzerinde yapılan çalışmalar, uyaransızlıkla karşılaştırıldığında, acı verici elektrik şoklarının bile hayvanların gelişiminde olumlu etkilere yol açtığını gösteriyor....

bu sabah müthiş bir ağrıyla uyandım. ağrı kesici ve kahve ikilisinin panzehir olmasını beklerken bedenime, güneşi gözlerime sunduğu için minnettar kaldım ağrıma. ağrım olmasaydı o saatte uyanıp, pati’yle birlikte izleyemeycektim güneşin yansımalarını. küçük bir kağıda hayatımdan beklentilerimi yazdım. yazmadan çok ikilemde kaldım çünkü uzun zamandır plan, istek, hayal, amaç vs. yazmıyorum bir yere. yüzleşemiyorum çünkü kendimle. tüm hayal kırıklıklarım önüme seriliyor. bu defa yazdım ama. kısa. vazgeçmişim çoğu şeyden. akışta yolumu bulmaya alıştırmışım kendimi. plana dahil olmanın/olamamanın kabullenilmişliğinde şekilsiz bir ruh olmuşum. limansız kırık dökük bir kayık gibi. aslında, belki de değerimi bilmemişim. mizacım böyleyse demek ki. kendimi kabul etmenin rahatlığını yaşamaya başlıyorum.  bir şeyleri yoluna koymadan bir şeylere kalkışmanın normal olup olmadığını sorguluyorum. geçmişim kirli. bu kirden arınıp temiz bir sayfayı sağlıklı cümlelerle doldurabileceğimden emin değil...