suya atılacak.

bu sabah müthiş bir ağrıyla uyandım. ağrı kesici ve kahve ikilisinin panzehir olmasını beklerken bedenime, güneşi gözlerime sunduğu için minnettar kaldım ağrıma. ağrım olmasaydı o saatte uyanıp, pati’yle birlikte izleyemeycektim güneşin yansımalarını. küçük bir kağıda hayatımdan beklentilerimi yazdım. yazmadan çok ikilemde kaldım çünkü uzun zamandır plan, istek, hayal, amaç vs. yazmıyorum bir yere. yüzleşemiyorum çünkü kendimle. tüm hayal kırıklıklarım önüme seriliyor. bu defa yazdım ama. kısa. vazgeçmişim çoğu şeyden. akışta yolumu bulmaya alıştırmışım kendimi. plana dahil olmanın/olamamanın kabullenilmişliğinde şekilsiz bir ruh olmuşum. limansız kırık dökük bir kayık gibi. aslında, belki de değerimi bilmemişim. mizacım böyleyse demek ki. kendimi kabul etmenin rahatlığını yaşamaya başlıyorum. 

bir şeyleri yoluna koymadan bir şeylere kalkışmanın normal olup olmadığını sorguluyorum. geçmişim kirli. bu kirden arınıp temiz bir sayfayı sağlıklı cümlelerle doldurabileceğimden emin değilim. sayfalarınız sağlıklı cümlelerle mi dolu sizin? sanmıyorum. bunu kabullendim. “işte sen busun. değişemezsin, yapamazsın.” diyen iç sesimin başını okşuyorum ve denge kurup sakince o silahı yerine bırakıyorum. gerçi sahnede eğer silah gözüküyorsa illa ki patlar. bi tarafımızda patlamasa bari. aslında hiç patlamasa bari, ben yüksek ses sevmiyorum. iki gün önce ağlayasım geliyordu. iki yoldan birine sessizce veda ettim içimde. bir adıma bakardı aslında, hazırdım da deliliğe. elimin tersiyle iterdim belki 40 karatı sonuç olarak 40 yılın hatrı vardı. 40 yapar cCc. ben çok bekledim, bazen kötülüğe yenildim. kötülüğümü kabul ettim. bir yetişkin gibi düşündüm. artısı eksisi. normal bir ailem olsun istedim, naptım hata mı ettim gece kulüplerine gitmeyelim dedim aile gibi yaşayalım dedim. zaman gösterecek. korkuyorum. iki gün öncesine kıyasla artık gülüyorum, sevinçleniyorum ve heyecanlanıyorum. bunun yanında, mütemadiyen acaba ne halt yiyeceğim diye düşünüyorum. hayırlısı.