darksoul666_

 bazen, son günlerimde çoğunlukla bu evden gitmek istiyorum. gideceğim yerde de benzer taşkınlıklarım olacaktır illa ki çünkü benden bir parça bunlar, kabullendim. ne var ki son günlerimde bu ev, tüm hatalarımı, bencilliklerimi, aslında çocuk saflığımın yalnız ve suçlu bırakılmışlığını ve ebeveynine kendini yakmışlığını hatırlatıyor bana. üzerime yıkılıyor ve ben bir şey yapamadan yaşamaya devam ediyorum. her geçen saati adeta yaşam çeperime saplıyorum bıçak gibi. neyse ki alışkınım. belki de bu yükleri bilerek ve isteyerek yüklendim. sizin hayal dünyanızla uğraşmak için çok yaşlıyım. geleceğe umutla bakma gafletine düştüğüm her dakikanın bedelini ödettim kendime. var oluşumla. şimdi ise emekliyorum. tüm nefretimi kusup kendimi kucaklayacağım ve kasıklarımı gevşetip omzuma bir öpücük konduracağım. 

 "fareler üzerinde yapılan çalışmalar, uyaransızlıkla karşılaştırıldığında, acı verici elektrik şoklarının bile hayvanların gelişiminde olumlu etkilere yol açtığını gösteriyor. bir başka deyişle, kötü uyaran bile uyaransızlıktan iyi. özellikle yaşamın ilk yıllarındaki ilgi yetersizliğinin yarattığı boşluk sonradan doldurulamıyor. bu yüzden çocukluklarında yeterli ve düzenli ilgi görmeyenlerin büyük bölümü genellikle yaşam boyu yoğun ilgi açlığı çekiyor, yarasını yalayıp duran bir hayvan gibi, sürekli kendileriyle, kendi ihtiyaçlarıyla, sevinçleriyle, acılarıyla ilgileniyorlar. diğer bireyler onlar için yalnızca yaptıkları gösteriyi izledikleri, ilgi gösterip hayran oldukları sürece anlam taşıyor. dolayısıyla başkalarının ihtiyaçlarını göremiyor, başka hayatların seyircisi olamıyorlar."*

biri neden diye bağırıyor. neden eksik ve ben ve neden zor kabul etmek, iyi olmak, şefkatle baş okşamak. demek ki kötü insan. aşmış olman lazım. geç kaldım çoğu şeye ve belki sadece kaldım. o durup dururken hissettiğin burukluktan artık yoruldum. senden bir parça taşıyorum ve aynıyım. sakin olmakta, şefkate yakın olmakta zorlanıyorum. kendime kızıyorum. 

*l.mete