alegorisi bol yazı.

ahmet haşim gibi gecenin sembolüne sığındım.
radyo tiyatrosu açık kalmış, miadını doldurmuş, yastığımın altına sıkışmış dıın dıı dın. giriş jeneriği böyle. trt radyo tiyatrosu. uyanıp saatin dört olduğunu görmemle, ikinci uyanışım olan altı arası geçen zaman freud'a emanetmiş. yine mi electra çaresiz dertlere salınıyor, pek sevgilim freud'çum?  talihsiz oeidipus söyle bana, niçin konmuş o bülbül, bahçedeki asmaya?
"sen haksızsın ve sana laflar hazırladım." diye sayıklayarak, malum tartışmada tarafımı seçemeden, sabah henüz görünürde yokken ama ülke sınırlarında saat altıyı gösterirken uyanıyorum. garip vücut esnetme hareketleri, su içme sekansı. ışıklarım henüz açılmadı.
hazırlandığımda yatağıma son defa oturuyorum. karşımdaki duvardan bana bakmayan freddie posteri, göğüs kılları ve öne doğru uzayan dudaklarıyla ergenliğime bakıyor. şarkının beelzebub diye höykürdüğü kısım kulaklarımda. mamaaa diye devam ediyor.  eskisi gibi değil, god save the queen değil. kötü şeyler hatırlatıyor. ama poster de duruyor. her neyse, kötü şeylerden iğreniyorum deme hakkımı kullanıp zihnimin ve kalbimin o köşesini kilitleyip yazmaya devam edeyim.
evden çıktığımda karanlık henüz ama ilkokul çocukları bile yolda, korkmamalıyım. yağmur hafif. kulaklıktan gelen ses, komik. metrodaki insanlar içinde zaman geçsin diye kulaklığa odaklanıyorum. tırnaklarıma bakıyor bazıları. iddialı değildi ama naif bir gösterişi de yok değildi. ellerimi cebime saklıyorum. nail art sergisi için uygun zaman ve mekan değil. insanların ilgi odağı olmak istemiyorum. ben, beni bulamamışken birileri beni bulsun da istemiyorum. zaten birinin hikayesinde esas olmamanın yoksunluk hatırası dimağımı henüz terk etmemişken, bize sormadan tenimizi teğet geçen kağıt kesikleri gibi acısını incelikle iç dünyama işlerken "yether!" diyorum.  bazı bağzılıklarıma istinaden "lanet olsun atom fiziğine de, profesörlük yerin dibine batsın."

bu dönemin son staj günü. yorgunum ama çociklerime vedanın da gururlu bir hüznü var gibi yorgunluğumda. idealist de pek değilim halbuki.
eve dönüp sinirleniyorum. sinirim geçiyor. olgun davranmayı seçmenin, hayatımın misyonu olması gerektiğinin farkındayım bu ev sınırlarında. sınır dışında ise zaten hep farkındaydım.
yorgunluğumu ve sinirimi susup, kahveye döküyorum. bir süre sonra seviyem deniz seviyesinde, ferah bahar esintisi.
okuldaki derse gitmeden bankaya gidip döviz değişimi yapıyorum. bir deste paraya karşılık üç kağıt parçası veriyorlar. şıkır şıkır trajikomikaze.
okuldaki ders, bu dönemin son dersi. sevdiğimiz hoca. onunla da son dersimiz. öncesinde hazırlanan bir veda programı. gözler yaşlı.
eve dönerken, otobüsten çok durak öncesi inip ışıklı yolları, eğlenen insanlarla dolu mekanların olduğu caddeleri yürüdüm. eve doğru yağmur hızlandı, üşüdüm.
vedalar üşütür zaten beni. eskiden öldürürdü.