sarsıcı bir yeryüzü.

odamdayım. pembeye teğet geçmiş çok sütlü lila renkli duvarlara bakıyorum. ailemi düşünüyorum. kedimi, annemi, dedemi... sevdiklerimi... onların kaybolması düşüncesi ne garip bir çaresizlik yaratıyor aklımda ve ne ağır bir acı hislerimde. 

 99 depremi geliyor aklıma ve sadece haberlerde gördüklerim... evleri yıkılan insanlar, ailesini kaybedenler... "zor" demek yetmiyor. 

 bu duvarlar, bir sarsıntı sonucu üzerime yıkılsa... lila renkli bir ölüm. pamuk şekeri tadında bir veda vadetmiyor hayat bana.

ölmek nasıl bir şey ? çiçek çocuk, kırmızı bisikletiyle veda ettiğinden beri bana, inanmaya olan ihtiyacım arttı ölümden sonraki hayatın gökyüzünde devam ettiğine. bu yüzden geceleri nefesim kesildiğinde yıldızlara, gün içinde bulutlara, gün batımında güneşe bakma ihtiyacı duyuyorum. 

çok daha sonra...

mülkiyete neden bu kadar bağlandığımı ve dört duvarsız neden bu kadar huzursuz hissettiğimi sorguluyorum insanlık tarihini düşünüp. evrene ihtiyaç duyuyorum, yaşayabilmek için. betonlar değil de gökyüzü olsa ya bu kadar huzurlu hissettiğimiz. 

deprem olmuş bugün. insanlar korkmuş. telefonlar çalışmamış bir süre. ben arkadaşımla sokaktaydım. hissetmedim. okul grubunda depremle ilgili bir şeyler paylaşılınca anladım. 

bugün, yoğun bir gündü. kötü hissetmedim pek. yoğunluğu, koşturmayı sevdiğim günlerden...

belki de sezonun son cold brew'unu içtim. ama bence daha içerim ben. 

yarın stajım için anaokuluna gideceğim. içimde hoş bir heyecan var. korkmuyorum. yaşamımı güzelleştirmeye çalışıyorum ve sanırım beceriyorum. olumsuz düşüncelerim arada hücum etse de varlığıma ve beni bezdirse de, dengede tutmayı başarıyorum. hayatın "böyle" bir şey olduğunun farkına varmaya başladım. 

küçük siyah bir köpek gördüm bugün. vücuduna büyük gelen tatlı patileriyle ve başının iki yanından sarkan uzun kulaklarıyla pali pali yürüyordu yolu. 

burada hayat bazen güzel arkadaşım.

bu arada... o, bugün beni arar diye bekledim. ama aramazdı böyle durumlarda o."iyi misin?" diye bir mesaj bekledim. bu ona daha uygundu. ama gelmedi. onu ne çok sevdiğim, aklımdan bir dakika bile çıkarmadığım, iyiliği için dua ettiğim günler geldi aklıma. "ona bir şey olmasın allahım."

öfkelenip ağzıma geleni söylediğim günler de bir yanda. zaman geçtikçe dağınık cümle ögelerim bir bir yerine oturuyor. seni sevdiğim için pişman değilim. hissettirdiklerin için ve beni anlamadığın için sana kızmıyorum. çok güzeldi ve çirkindi bazı şeyler. hayat gibi. yollarımız kesişti ve bana uygun değildi. 

renkli çiçeklerimin rengi solabilir belki. olsun. taşlar ayağıma batıp dikenler ellerimi kanatabilir belki. olabilir. teknem alabora olabilir hiç beklemediğim bir anda. varoluşumun şanssız tarafları beni yaşamdan uzaklaştırıp kabuğuma fazla çekebilir. olsun.

hayat bu, her şey olabilir.

özümdeki parlak aylanın değerini soldurmayacağım.