yalnız ama genelde mutlu bir yazı.

gecenin en sevdiğim saatleri başlıyor ama ben düzenli bir hayat için uyumak zorundayım. gelmeyen uykumla, geceleri aklıma hücum eden binbir gereksiz düşünceyle yatağıma gömülüp yastığıma sarılıp sızmak...
eylül ayı geldi ama gündüzleri "ne biçim bir eylül bu! hala terliyorum sıcaktan." diye yakınıyorum pek sevgili görünmez Mikail'e. neyse ki geceleri serinliyor hava ve üşüyorum. bir de serin bir yağmur dökülse pencereme...
yürürken basılmamış kuru yapraklar bulup basıyorum. çıtırdıyor zaman ayaklarımın altında. ufalanıp doğaya daha kolay karışıyor.
kar yağdığında da basılmamış bembeyaz yumuşak zemine ilk ayak izini bırakıp, o garip "gırç" sesini duymayı seviyorum ama böyle kar yağmadı birkaç senedir buraya.
aklımdan bazı anıları, bazı sahneleri silmek için uğraşıyorum şu günlerde. öyle zor ki... çok sevdiğin birine, en değerli şeyini, içinden bir parçayı hediye sunuyorsun. bir kristal kalp veriyorsun mesela. ama o öylesine bir şeymiş gibi, dikkatsizce cebine atıyor. sallanıp duruyor o karışık cebin içinde. geçmişin tozlarıyla kaplanıyor parlak yüzeyin ve çiziliyor hassas tenin. hediye olarak sunduğun en değerli şeyin, unutuluyor orada ve bir gün hatırlanıp dikkatsizce cepten çıkarılırken düşüveriyor yere. paramparça... olsun diyorsun ben hallederim diyorsun. eksik parçaların kayboluyor bulamıyorsun. elde kalanları yapıştırıp tekrar hediye ediyorsun. günler geçiyor. aynı şeyler. olmuyor. olmadığı için suçlanıyorsun. anlatıyorsun ama anlamak istemiyor. bir gün vakti geldiğini anlıyorsun. anladıkça fark ediyorsun.
zaman geçiyor.
aman diyorsun, boşver. herkes yaşar bunu. "başka derdin mi yok ?"
bir anı olarak kalıyor geçen zaman. cam kırıkları, kalp atışları, ve silinmesini istediğim o sahneler.
herkes kendi tercihlerinin çizdiği yolda bir hayat sürüyor. kendi kendine "ben onlar gibi olmak istemiyorum." dediğin anda bitiyor. ah bir de artık olanlar hakkında yazmak istemediğinde... gerçekten içindeki şeylerin öldürüldüğünü anlıyorsun. ama çiçekli bahçemin sonsuz güzelliğini düşününce geleceğe dair umutlarım tercih edilen ölümlerin ardından kendimi yıpratmamamı hatırlatıyor bana.
falan filan...
pazartesi okul başlıyor. mezun olacağım bu yıl umarım. okul değişikliğiyle uzayan okulum, bu yıl bitiyor. bakalım beni neler bekliyor... her anlamda verimli bir yıl olması için elimden geleni yapacağım. ders seçimlerinde yine sorun çıktı. okuduğum üniversitenin öğrenci işleri çok kötü. bir de mezun olacağımı düşününce, en ufak pürüz gözümü korkutuyor. ama bir yanım da rahat. nasıl olsa her halükarda mezun olurum diyorum.
yaşayalım ve görelim.