kahve ve blossom.

yazmak güzel şeymiş...
günlerimin boşluğa düşmesini hiç istemiyorum bu yüzden de yaratmaya çalıştığım meşgalelerle dakikalarımın fitilini ateşliyorum. bu ateş de bana enerji veriyor.
bugün dersim yoktu. kıvırcık saçlarımı topladım ve yemek yaptım. ıspanak... havuç ve domatesle renklenmiş ıspanak, üç sarı yumurta topuyla tencerenin içinden bana baktığında, çocuğunu doyurmaktan gurur duyan bir anneymişim gibi gülümsedim.

 bu arada... çocukları kaç yaşına gelirse gelsin, annelerin yemek hazırlayıp çocuklarını doyurmaktan gerçekten zevk aldığını ve bunun  emzirme döneminde annenin sağladığı iç güdüsel doyumla bağlantılı olduğunu söylemek isterim. annelik iç güdüsünün var olup olmadığı tartışmalı bir konuyken... ki hissettiğim şeyler toplumsal bir yansıma mı bilmiyorum ama bende doğuştan var olduğunu düşündüğüm "annelik" iç güdüsünü, çocuğum yokken bile yoğun bir biçimde hissediyorum bazen. e. fromm'un bu yaz okuduğum sevme sanatı kitabında ise annenin, çocuğu beslerken aslında kendi narsisizmini de beslediği anlatılıyordu... saat gece ikiye dönerken, aklımdan fromm geçmesi iyiye işaret mi ? evet! en azından artık o'nu düşünmüyor-dum. :)

çocukluk arkadaşımla buluşup, zamanın hızlı geçmesini sağlamak için aceleciydim. hava burada çok sıcaktı bugün. eylül'e dert yanarken, ekim'in otuz dereceyle bana göz kırpması. olsun. bahar gelmiş gibi davranalım öyleyse. nitekim, arkadaşıma da gün boyu "hava, bahar yeni gelmiş gibi. ne güzel gökyüzünün rengi." deyip durdum. oysa meteoroloji, hafta sonu için on derece birden düşüşün uyarısını yaptığında, benim adaptasyon sorunum olduğunu pek de umursamıyordu. hayat, adapte olabilenler için devam ediyordu yüzyıllardır.

powerpuff girls, yeni aldığım giysimin üzerinden bana bakarken. küçükken yediğim dondurmayı anımsadım. şekli pek de blossom'a benzemeyen, büyük ihtimalle algida dondurması... tadındaki çilek aroması güzeldi.
bugün kahve günüymüş arkadaşımın söylediğine göre. bayıldığım, bi oturuşta beş paket yiyebilme potansiyeline sahip olduğum (belki de on) bonte'lerin satıldığı mekana gittik. filtre kahve eşliğinde, insanların arasında güneşin batışını izleyerek sohbet etmek... mekanın anıları ara ara acı verse de, güzeldi... sonra uzun süredir görüşmediğimiz ortak bir arkadaşımızın adı geçti ve onu da çağırdık. geldi yorgunluğunu eşofmanının ceplerine saklamaya çalışarak. yeni mezunun, özel sektördeki iş hayatının yoruculuğundan yakındı. askere gitmeyi düşünüyormuş bu yıl. çocukluktan kalan anılar, ortak tanıdıkların şimdiki halleri konuşuldu. geleceğe dair olası planlar...
eve dönerken yine iki kişiydik. ne güzeldi çocukluğumu, gençliğimi bilen birinin olması.

hayat ve insan olmanın kötü yanları yorsa da beni, yaşayabilmek ne güzeldi.
özgür hissediyorum kendimi.