karantina günlüğü.

iki gece önce yediğim bir halt yüzünden anca bugün kendime gelebildim. ama buna ihtiyacım var gibiydi. aklıma gelen bazı şeyler ne zaman aklıma gelmeyecek bilmiyorum. fiziki olarak iyiyim şimdi. ama geçmişin tekerrür ettiğini hissediyorum ve buna engel olmaya çalışıyorum. neyse.

evde dur dur nereye kadar. dayanamadım ve dışarı çıktım.
şu fink attığım renkli cadde ne durumda merak ediyordum. sadece restaurantlar açık, sevdiğim mekanlar ise kapalı. birkaç maskeli insan gördüm, genel olarak zaten sokakların doluluk oranı azalmış. yine de beklediğimden daha kalabalıktı etraf. markete uğradım ve yeşil bi şeyler aldım bitkisel formda. kasiyerler doktor eldivenleriyle para çeviriyor.
arkadaşlarımın çoğu şehrimde değil, ailelerinin yanına gittiler. whatsapp gruplarında mezuniyetimizin durumu, tezlerimizin ne olacağı, staj işlerinin bilinmezliği konuşuluyor. umrumda pek değil, çünkü bir yolu bulunacak elbette. bir ay sonra çoğu şey hızlandırılmış bir programla önümüze gelecek ve yine koşturmaca. daha iki hafta önce mezuniyet için elbise seçme heyecanı içinde olan kebelekler şimdi ailelerinin yanında okul uzayacak mı ne olacak diyerek ipi iğnenin görünmez deliğinden geçirmeye çalışıyorlar.
o değil de ben haziran'da ege'ye gideceğim. beni kimse tutamaz buralarda, diye umuyorum. pek tabii ki önce sağlık.
şimdi de balkondayım, karşı kaldırımdan beyaz maskeli iki canlı geçti.
evde durup haberleri takip ederken sokağın walking dead gibi olduğunu mu hayal ettim. galiba öyle oldu. bugünler de geçecek.
tek isteğim bugünlerin geçmesi, şimdilik.
hava da ne soğukmuş ya.